„Оправдување“ – Јован Илиески – Душа на парче хартија

Јас знам како се справувам со тебе.
На другите те објаснувам со насмевка.
Кога ќе ме прашаат за љубовта,
само се насмевнувам.
А сите знаат дека тоа е една насмевка и ништо повеќе.
Ама мојата насмевка го носи твоето име.
Мојата среќа има (твој) идентитет.
И мојата уметност во моите соништа и реалност се твоите букви
измешани од името твое и пловат некаде
додека не ги најде некој, да ме праша чии букви се.
Јас ќе кажам дека тие се нечии букви, знаејќи дека се твои.
А тие се мојата насмевка.
А ќе ги средам, тогаш кога ќе се средам јас самиот.
Дотогаш ќе се смеам и ќе знам дека тоа е поради
твоите букви кои го прават хаосот во мене.
Дотогаш ќе те објаснувам со насмевка.
Дотогаш, ќе се смеам и ќе знам да се надевам,
но реалноста е дека никогаш нема да ми се скроти дивоста по тебе,
затоа што во оваа пустина во која си ги вклопуваме душите,
јас сум дождот,
а ти грмотевицата.