Уште еден мал извадок од новиот роман:
Челичното срце на Републиката, Острава, 1912
Сеќавав дека не сум патувала воопшто. Возот како да беше летал. Матео ми заспал во раце и не се ни поместил откако сум го ставила на изморените колена. Кондуктерот со тропотот ми ја разбушави косата кога се затресов од прозорецот на кај седиштето и ги отворив очите. Го видов малиот Матео како сеуште спокојно спие и не сакав да му го нарушувам сонот, зашто чинам пак сони нешто за кое само еден Бог знае.
И за миг повторно се сетив на Јан. Ама што побрзо, си реков, што побрзо, да го тргнам од мисла и да се погрижам јас и Матео да стигнеме сигурно во куќата на мојот вујко Марек, кој беше сместен во централниот дел на градот Острава.
Го зедов Матео во раце, и целата поспана се сетив на човекот кој пред неколку часа ми зборуваше во вагонот. Јосиф го немаше во возот веќе. Се завртев налево, каде што си замина, кога го напушти моето седиште. И таму го немаше. Си реков, добро е, време е да си ја побарам својата среќа.
Кога конечно возот застана на станицата во Острава, јас го напуштив истиот, по само неколку минути откако со поглед го барав човекот.
Застанав на улицата која водеше до главниот булевар, и го фатив првиот пајтон што ми застана на патот.
Влегов и на пајтонџијата му ја кажав локацијата на вујче Марек.
Во умот ми се вртеше надеж, да што побрзо и побрзо, ќе ја заборавам Прага, заедно со Јан.
И се надевав дека Марек ќе ја прифати загубата на Јан, ништо помалку од тоа како го направив јас. Но, јас не можев, а се надевав дека самецот Марек, ќе ми даде повторно желба за живот, затоа што го знаев. Знаев каков човек е. Знаев што може да прави со својата насмевка, секакви чуда. И кога животот го уништува, тој му се смее в лице.
И се надевав дека ќе престанам да живеам во надежи, иако немав друг избор.
Не ми остана ништо освен Матео, и се` што се надевав, беше за него.
За негово добро.
Душа на парче хартија 