Јас ги ширам рацете на полјаната и го натерувам да ме брка низ житните полиња, иако алиштињата лом ќе ни се направат. Ми ги следи чекорите и ме подгурнува на тревичката ама јас не се давам. Цврсто го држам телото приземи и тој ми пружа насмевка која вели дека можеби – ама само можеби, тоа е мојот нов дом.
Ме фаќа околу половината, додека не гледаат расцутените дрвја, пожолтените растови на полињата и додека нежно не ѕирка сонцето пред да ги зајде зраковите зад планините. Јас му ги поставувам рацете на рамениците и тонеме во длабока спокој, велејќи си ги вистините во себе – дека сме конечно среќни.
Ова воопшто не ми беше планирано, си велев. Не ни се надевав дека ќе најдам друга среќа која што ќе биде скоро па еднаква на онаа во Оломоук, откако се преселивме со Евген и Каја во Прага.
Си велев, колку сум благословена да му се радувам на денот на ваков начин, а колку сум проколната што ќе треба да си легнувам со истата среќа и неспокој поради дозата грст грижи кои што ми лежат на совеста.
Тој ден, на сонцето кое налето конечно ги осветли нашите глави и срца и не најде во среќни мигови, јас и Јосиф се ветивме еден на друг.
И кога легнував, си велев, Ингрид, ти можеш да го задржиш ова ветување.
ИЗВАДОК ОД НОВИОТ РОМАН!
Душа на парче хартија 